دیپلماسی اطلاعاتی عنصر کلیدی قدرت ملی است. واشنگتن بیشتر از آنچه عموماً شناخته ‌شده است شرکای اطلاعاتی دارد؛ زیرا کشورها و حتی گروه‌های غیردولتی که دوست ندارند تعاملاتشان با مقامات آمریکایی دیده شود، هنوز از طریق مسیرهای مخفی با آمریکا در ارتباط هستند. به طور سنتی، روابط اطلاعاتی تحت تأثیر سیاست بین‌الملل و چرخش سیاست خارجی قرار نمی‌گیرند. دولت‌ها می‌آیند و می‌روند؛ اما جریان‌های اطلاعاتی قطع نمی‌شوند.

در وضعیت ایده‌آل، این روابط به دلیل اهداف مشترک در سیاست خارجی، ائتلاف‌های نظامی و جهانی‌بینی مکمل کشورها و رهبران شکل می‌گیرند؛ اما رویکرد ترامپ به نظام بین‌الملل و معماری امنیتی آن، چنین الزاماتی را بین واشنگتن و شرکایش زیر سوال برده است. برخی از متحدین آمریکا نگران هستند که ترامپ با مضایقه داشتن اطلاعات به عنوان اهرم فشار در مسائل نامرتبط، با رویکرد معامله‌ای از تبادل اطلاعات استفاده کند. برخی دیگر نگران سابقه مخدوش ترامپ در کنترل اطلاعات، ارتباط او با رهبران اقتدارگرا همچون پوتین و انتخاب وفادارانی بی‌تجربه برای سمت‌های ارشد اطلاعاتی و امنیت ملی هستند. این شرکا برای کاهش نگرانی‌های خود در به اشتراک‌گذاری اطلاعات با آمریکا محتاط‌تر خواهند شد.

اگر ارتباطات اطلاعاتی خارجی آمریکا کاهش یابد، امنیت ملی آن به خطر می‌افتد. این ارتباطات به دولت‌ها اجازه می‌دهد تا با دسترسی به منابع، یک هدف اطلاعاتی را تحلیل کنند؛ برای ارائه اطلاعات انسانی تکمیلی با شبکه‌ای از مأموران همکاری نمایند و برای افزایش اطمینان به تحلیل‌ها، گزارش‌ها را اعتبارسنجی کنند. ارتباط اطلاعاتی یک بعد اقتصادی نیز دارد. دولت‌ها می‌توانند به طور مشترک هزینه‌ توسعه و حفظ ماهواره‌ها را پرداخت کنند و وظیفه بزرگ پردازش و ترجمه سیگنال‌های اطلاعاتی را میان خود تقسیم کنند. البته این ارتباطات بعد ژئوپولیتیک نیز دارد؛ همچون تسهیل عملیات‌های جمع‌آوری و پایگاه‌یابی در خاک دولت دوست.

نگرانی اطلاعاتی در آمریکا ریشه در مجموعه وقایعی دارد که در طول دوره نخست ریاست‌جمهوری ترامپ رخ دادند. در مارس ۲۰۱۷، یکی از متحدان ترامپ؛ آژانس سیگنال اطلاعاتی بریتانیا (مقر مرکزی ارتباطات دولت) را به جاسوسی از کارزار انتخاباتی ترامپ متهم کرد و باعث شد لندن به عنوان نزدیک‌ترین شریک اطلاعاتی آمریکا در اقدامی نادر، علناً از واشنگتن انتقاد کند. وقایع پس از آن جدی‌تر بودند. به گفته واشنگتن پست، در مه۲۰۱۷، ترامپ اطلاعات حساسی که آمریکا طبقه‌بندی‌شان کرده بود را با وزیر امور خارجه روسیه، سرگئی لاوروف و سفیر روسیه در آمریکا، سرگئی کیسلیاک به اشتراک گذاشته بود.

اغلب ۱۸ آژانسی که گزارش جامعه اطلاعاتی آمریکا را برای وزارت دفاع می‌نویسند، توسط افسران نظامی ارشد و غیرحزبی اداره می‌شوند که موقعیتشان مدیون اعلام وفاداری به ترامپ نیست. گرچه ترامپ در انتخابات وعده داد که «امنیت ملی و ساختار اطلاعاتی کشور را از تمام بازیگران فاسد پاک خواهد کرد» اما او معتقد است «دولت پنهان» بیشتر در اف بی آی و سیا مخفی شده است و ظاهراً تمایلی به دخالت سیاسی مستقیم در آژانس‌های کمتر مطرح‌شده، مانند آژانس ملی اطلاعات جغرافیایی_فضایی (NGA) و دفتر ملی شناسایی (NRO) ندارد و این امر اجازه می‌دهد که این نهادها به همکاری‌های بین‌المللی خود ادامه دهند.

جان رتکلیف، گزینه ترامپ برای ریاست سیا که در جریان استیضاح ترامپ در کنگره وفاداری حزبی خود را به او نشان داد، در دوره کوتاه ریاست اطلاعات ملی در دوره نخست، ذهنی باز داشت و مایل به شنیدن نظرات کارشناسی بود. او در جلسه استماع برای تأیید وی در ژانویه ۲۰۲۵، بر حفاظت از سیا در برابر دخالت‌های سیاسی تأکید کرد. اما مسئله کار کردن با وفاداران ترامپ همچون کاش پتل رئیس اف بی آی و تولسی گابارد رئیس اطلاعات ملی، شرکای اصلی آمریکا را نگران کرده است.

همکاری اطلاعاتی، آمریکا را قدرتمندتر می‌کند. رویکرد معاملاتی و جستجوی «توافق‌های خوب» در حوزه اطلاعات چندان کاربردی نیست، زیرا اعتماد در این حوزه در بلندمدت شکل می‌گیرد و موفقیت از طریق همکاری متقابل حاصل می‌شود. اولویت دادن به منافع آمریکا در حوزه اطلاعات به معنای بهره‌گیری از دیپلماسی اطلاعاتی برای حفاظت از منافع و شهروندان آمریکا و همچنین حمایت از نظم لیبرال جهانی است. با این حال، کاهش تبادل اطلاعات در دوره دوم دولت ترامپ، امری قطعی نیست.

نویسنده: دیوید وی. گیو
منبع: فارن افرز