برای تونس که با معضل بیکاری و چالشهای بودجهای مواجه است، روابط نزدیک با ایران میتواند به افزایش تجارت و جذب گردشگر بیشتر کمک کند. برای ایران، گسترش تجارت با شمال آفریقا بهعنوان راهی برای گسترش مشارکتهای اقتصادی و تقویت نفوذ منطقهای تلقی میشود.
شرکت تامین مالی توسعه بینالمللی ایالات متحده DFC، تجسمی از تلاش آمریکا برای تلفیق اهداف توسعهای با منافع ژئواستراتژیک است. این نهاد با ارائه وامهای بزرگ و سرمایهگذاریهای سهام، امکان رقابت با پروژههای عظیم چین را فراهم میکند.
زیرساختهای صنعتی و تجارت خارجی ترکیه، مکمل اقتصادهای آفریقا است. در این زمینه، آفریقا یک بازار هدف برای شرکتهای ترک، به ویژه شرکتهای کوچک و متوسط، است.
آمریکا و اروپا در سه حوزه اصلی (کاهش ریسک اقتصادی، کنترل فناوریهای پیشرفته و مقابله با نفوذ چین) به همگرایی قابلتوجه رسیدهاند اما شکافهای مهمی در زمینه حضور نظامی، کنترل صادرات، حکمرانی دیجیتال و سرمایهگذاری خروجی باقی مانده است.
گزارش صندوق بینالمللی پول معتقد است فساد در پاکستان عامل اصلی بحران اقتصادی بوده و سیاستهای عمومی در این کشور به نفع یک حلقه محدود از نخبگان سیاسی و تجاری دستکاری میشوند.
ایده سازمان جهانی همکاری هوش مصنوعی نمایانگر جاهطلبی چین برای نقشآفرینی مرکزی در حکمرانی آینده هوش مصنوعی است. این طرح با ابتکارهای گستردهتر شی جین پینگ همسو است و میکوشد شکاف میان کشورهای توسعه یافته و در حال توسعه را کاهش دهد.
هدایت ناگزیر بخشی از بار افغانستان به بندر چابهار فرصت مناسبی خواهد بود تا از مسیر دیپلماسی فشرده و ارائه مشوقهای مناسب، بار سایر کشورهای آسیای میانه نیز، به انتخاب، راهی چابهار شود.
سهم مبادلات ایران از تجارت ۱۲۰۰ میلیارد دلاری قاره آفریقا ۱.۲ میلیارد دلار یعنی یکهزارم آن است و ایران باوجود ظرفیتهای بالا اقتصادی و فرهنگی در بخش بزرگی از این قاره، هنوز نتوانسته این ظرفیت بالقوه را به بالفعل تبدیل کند.
وضعیت معیشتی و زیستی در افغانستان، با اخراج خیل کثیر مهاجران از سوی ایران و پاکستان، وخیمتر شده است و اغلب عودتیافتگان با مشکل در تامین نیازهای اولیه خود مواجه هستند.
تاجیکستان هزاران یخچال طبیعی خُرد و کلان دارد که در حال حاضر با سرعتی قابلتوجه در حال آب شدن هستند و این مسئله، نه فقط برای خود کشور بلکه برای کل منطقه، تهدیدی زیستی و وجودی محسوب میشود.
صنعت نفت ونزوئلا با چالشهای تاریخی مواجه است که از جمله آن میتوان به فقدان سرمایهگذاری کافی و استهلاک بالای زیرساختهای انرژی اشاره نمود.
با خروج از اکواس، این سه کشور نیز با چالشهای اقتصادی همچون عدم دسترسی به بازاری به ارزش تقریبی ۷۰۰ میلیارد دلار مواجه هستند. تشدید ناامنی غذایی در منطقه و تضیف اقتصادهای منطقهای در این صورت محتمل به نظر میرسد.
ترکیه باید دست از تلاش برای تبدیل شدن به چینِ اروپا بردارد و به جای آن بر روی برندسازی، طراحی، تحویل سریع و تولید محصولات خاص متمرکز شود. برونسپاری تولید نیز میتواند گزینهای دیگر برای صنعت نساجی ترکیه باشد.