بدون اصلاحات داخلی و مشارکت جوامع محلی، هرگونه مداخله خارجی صرفاً به تقویت روایت جهادیها خواهد انجامید و خطر تبدیل منطقه ساحل به «خلافت جهادی نوظهور» باقی خواهد ماند.
اهمیت ژئواستراتژیک و اقتصادی آذربایجان برای چین واقعی و رو به افزایش است، اما نه به حدی که پکن امنیت این کشور را تضمین کند یا در نزاعهای آن مداخله نظامی کند.
نبرد پوکروسک، اگرچه ادامه منطقی موفقیتهای تاکتیکی نیروهای مسلح روسیه است، اما این موضوع، با توجه به حمایت اروپا از اوکراین در حوزههای مالی، نظامی و تجهیزاتی، تأثیر قابلتوجهی بر صحنه عملیات، اقتصاد مردم اوکراین، امنیت انرژی یا موقعیت مذاکراتی نمیگذارد
آسیای مرکزی دیگر حاشیه نیست؛ بلکه به یک کانون راهبردی در نقشه جهانی آمریکا تبدیل شده است.
عدم امکان توافق بر سر شرایط پایان جنگ و آیندهی اوکراین، روسیه و ناتو را در یک معمای امنیتی قرار داده است، جایی که هیچکدام تمایلی به درگیری مستقیم ندارند، اما ترس از اقدامات آینده دشمن میتواند شعله جنگ را روشن کند.
به نظر میرسد سودان به زودی شاهد درگیریهای نظامی میان نیروهای پشتیبانی سریع و ارتش این کشور با هدف کسب دستاوردهای میدانی و تثبیت موقعیت با هدف زمینهسازی برای آتشبس خواهد بود.
صدر یک بازیگر پیشبینی ناپذیر در صحنه سیاست یک کشور پیچیده و پرشتاب است. تحولات بیسابقه منطقهای، بر حجم شتابندگی عراق افزوده است و او در این فضای پیچیده و نیازمند محاسبات دقیق و حساس، در حال حسابگری است.
دیدار امیرخان متقی و سوبرامانیام جیشانکار در دهلینو به مثابه نقطه عطفی در روابط هند و طالبان ادراک شده و بسیاری معتقدند که پس از یک دوره فترت، هند بار دیگر به یکی از بازیگران اصلی در محیط افغانستان مبدل شده است.
ایران و روسیه علیرغم وجود اشتراکات زیاد در منافع راهبردی خود دارای برخی تعارضات منافع نیز هستند که باید مدیریت شوند. صرفنظر از نقش گذشته روسیه چه در تصویب قطعنامههای شورای امنیت علیه ایران و چه در رابطه با برجام آنچه اکنون بیشتر اهمیت مییابد مسیر پیش روست.
مسائل متعددی در سطح داخلی، منطقهای و بینالمللی مطرح است که میتواند اسلام آباد و کابل را به سمت رویارویی نظامی سوق دهد. در این میان، به نظر میرسد که دو مسئله «افزایش تحرکات تروریستی» و «تحول در رویکرد بینالمللی طالبان» از حیث آثار و تبعات امنیتی برای پاکستان تحمل ناپذیرتر بوده باشد.
سوخو‑۳۵ یکی از جدیترین گزینههای نیروی هوایی ایران برای افزایش توان رزمی خود به خصوص در زمینه رزم هوایی و رهگیری جنگنده های دشمن است اما در اختیار داشتن سوخو۳۵ به تنهایی کفایت نکرده و نیازمند شبکه مدرن فرماندهی و کنترل در کنار جنگندههای نسل پنجم برای پاسخ به تهدیدات خواهیم بود.
الگوی تصمیمگیری ترامپ را میتوان بیش از آنکه فرصتآفرین برای ایران تلقی کرد، نشانهای از بیثباتی و پیشبینیناپذیری در سیاست خارجی آمریکا دانست؛ وضعیتی که در سطح کلان تهدید بالقوهای برای امنیت ملی ایران محسوب میشود.
ترامپ و اردوغان به واسطه انگیرههای قدرتطلبانه و مناسبات شخصی نه میتوانند از رابطه با یکدیگر چشمپوشی کنند، و نه به لحاظ محدودیتهای ساختاری میتوانند به عنوان شرکای راهبردی بر روی یکدیگر حساب کنند.