به نظر می‌رسد که وزیر خارجه مارکو روبیو در نبرد درون‌دولتی در دولت ترامپ بر سر جهت‌گیری سیاست ایالات متحده نسبت به ونزوئلا پیروز شده است. نیویورک تایمز در ششم اکتبر گزارش داد که ریچارد گرنل، نماینده ویژه کاخ سفید، که پس از دیدار با رئیس‌جمهور نیکلاس مادورو در کاراکاس در ژانویه امسال، توافق‌نامه‌های اخراج، آزادی زندانیان آمریکایی و مجوزهای انرژی برای شرکت‌های نفتی آمریکایی و اروپایی را امضا کرده بود، از سوی رئیس‌جمهور دونالد ترامپ دستور گرفته است که تمامی ارتباطات دیپلماتیک با این کشور از نظر منابع ثروتمند را متوقف کند.

سابقه روبیو در سیاست خارجی آمریکا

با وجود تقابل‌های اولیه ترامپ و روبیو در جریان رقابت‌های انتخاباتی ۲۰۱۶، روبیو اکنون یکی از مورد اعتمادترین چهره‌های رئیس‌جمهور در حوزه سیاست خارجی محسوب می‌شود. به گفته روزنامه Miami Herald، او به سطحی از نفوذ در سیاست خارجی دست یافته که از زمان هنری کیسینجر سابقه نداشته است.

روبیو در پیگیری سیاست سخت‌گیرانه خود علیه مادورو، حمایت دوحزبی کسب کرده است. چندین نماینده جمهوری‌خواه و دموکرات، به‌ویژه از ایالت فلوریدا، از اقدامات او حمایت می‌کنند. برخی از این قانون‌گذاران نیز با چهره‌های برجسته جامعه ونزوئلایی-آمریکایی مخالف مادورو، مانند ارنستو آکرمن و کندی بولیوار، ارتباط نزدیک دارند.

در دوره اول ترامپ، روبیو عملاً به‌عنوان «وزیر خارجه سایه در امور آمریکای لاتین» شناخته می‌شد. در آن زمان، مقاماتی مانند جان بولتون (مشاور امنیت ملی وقت)، مایک پمپئو (وزیر خارجه)، و استیو منوچین (وزیر خزانه‌داری) نیز از تلاش‌ها برای براندازی دولت مادورو حمایت کردند. همچنین، نمایندگان ویژه ترامپ در امور ونزوئلا، الیوت آبرامز و کاری فیلیپتی، نقش مهمی در اجرای این سیاست‌ها داشتند.

حضور جدی متحدان روبیو در دولت

در کاخ سفید، مائوریسیو کلابر-کارونه، متحد دیرینه روبیو و طراح تحریم‌های صنعت نفت ونزوئلا، به عنوان نماینده ویژه آمریکا در امور آمریکای لاتین فعالیت داشت و گفته می‌شود سیاست فشار حداکثری از زمان ورود او به دولت افزایش یافت. این تحریم‌ها موج گسترده‌ای از مهاجرت ونزوئلایی‌ها را رقم زدند.

در بیش از دو دهه گذشته، آمریکا همواره از اپوزیسیون ونزوئلا حمایت کرده تا حکومتی نزدیک به منافع شرکت‌های آمریکایی در کاراکاس روی کار بیاید. پس از آن‌که دولت چاوز در سال ۲۰۰۷ میادین نفتی را ملی اعلام کرد، شرکت‌هایی مانند شورون و رپسول همکاری خود را با شرایط جدید ادامه دادند، اما اکسون‌موبیل زیر بار نرفت و وارد دعوای حقوقی با دولت ونزوئلا شد.

گروه‌های مخالف مادورو حضور پررنگی در اندیشکده‌ها و رسانه‌های آمریکا دارند و با لابی‌گری فعالانه، خواستار تحریم‌های بیشتر و منزوی‌سازی دولت ونزوئلا هستند. بخشی از این تلاش‌ها از طریق بودجه‌های دولت آمریکا، مانند کمک‌های USAID و بنیاد ملی دموکراسی تأمین مالی شده است.

تلاش برای سرنگونی حکومت مادورو

زمانی که دیگر روش‌ها ناکام ماند، رویکردهای نظامی مانند تلاش نافرجام «عملیات گمشدگان» توسط جردن بودرو، سرباز کهنه‌کار، و حمایت ادعایی اریک پرینس، بنیان‌گذار بلک‌واتر، برای سرنگونی مادورو، دنبال شده است. وزارت دادگستری آمریکا نیز اخیراً جایزه ۵۰ میلیون دلاری برای دستگیری مادورو تعیین کرده و گروه «کارتل سولس» را که به رهبری او متهم است، به عنوان سازمان تروریستی خارجی معرفی کرده است.

هنگامی که تحریم‌ها و فشارهای دیپلماتیک نتیجه مطلوب نداد، تلاش‌های نظامی نیز در دستور کار قرار گرفت. یکی از نمونه‌ها «عملیات گمشدگان» در سال ۲۰۲۰ بود که توسط جردن بودرو، سرباز پیشین نیروی ویژه آمریکا، رهبری شد و شکست خورد. همچنین اریک پرینس، بنیان‌گذار بلک‌واتر، مدعی شد برای عملیات مشابهی بیش از یک میلیون دلار جمع‌آوری کرده است.

اگرچه ادعای روبیو مبنی بر اینکه مادورو رهبر سازمان جنایی «ترن د آراگوا» است توسط سازمان‌های اطلاعاتی رد شده، اما این موضوع به عنوان بهانه‌ای برای تقویت حضور نظامی آمریکا در نزدیکی ونزوئلا و لغو وضعیت حمایت موقت برای ۶۰۰ هزار ونزوئلایی ساکن ایالات متحده مورد استفاده قرار گرفته است. این موضوع باعث نارضایتی و بازنگری رأی‌دهندگان در مناطقی از فلوریدا شده که پیش‌تر به ترامپ رای داده بودند.

در مجموع، به نظر می‌رسد که مارکو روبیو کنترل قابل‌توجهی بر سیاست دولت ترامپ در قبال ونزوئلا دارد، حتی اگر پایه حمایتی سنتی او و اکثریت آمریکایی‌ها همسو با این سیاست‌ها نباشند.

منبع: رسپانسیبل استیت‌کرفت 
نویسنده: لی شلنکر