نمایشگاه بین المللی واردات چین (CIIE) به عنوان یکی از مهمترین رویدادهای تجاری دنیا مانند هفت سال گذشته از تاریخ ۵ تا ۱۰ نوامبر در شهر شانگهای برگزار می‌شود. این نمایشگاه با هدف معرفی بازارهای داخلی چین به شرکت‌های خارجی و افزایش مصرف داخلی برگزار می‌گردد. این نمایشگاه اولین نمونه از نمایشگاه‌ها در سطح ملی با موضوع واردات است و از این منظر، ابتکاری جالب توجه محسوب می‌شود؛ چرا که حتی پیشرفته‎ترین کشورهای غربی هم برای معرفی ظرفیت‌های وارداتی خود به رقبای خارجی چنین رویدادی را در چنین سطحی برگزار نمی‌کنند.

 اهداف پیدا و پنهان

اهداف پیدا و پنهان مختلفی برای برگزاری این نمایشگاه می‌توان متصور شد، اما چین عمدتاً در راستای سیاست کاهش مازاد تجاری با شرکای تجاری این رویداد را برگزار می‌نماید؛ رهبران سیاسی این کشور تلاش دارند فراتر از صرف واردات کالاهای مصرفی و کشاورزی، این کشور را به یک ابرقدرت تولیدی در زنجیره صنعتی جامع و متنوع با دنیا (از طریق تعمیق ارتباط شرکا و ذینفعان داخلی و خارجی) تبدیل نمایند و از این طریقُ پویایی روند رشد و توسعه اقتصادی این کشور را حفظ کنند؛

در عین حال، برخلاف روند نسبتاً غالب حمایت‌گرایی تجاری و اقتصادی کشورها در سال‌های اخیر که به ویژه با ظهور ترامپ در سراسر دنیا حاکم شد، اقدامات این چنینی در تلاش‌اند تا پیام و تعهد صریح چین به جهانی شدن و تجارت آزاد را به سراسر دنیا مخابره کنند.

علاوه بر این، چینی‌ها در سال‌های اخیر همواره بر سهیم‌کردن دیگر ملل در فرآیند رشد و توسعه اقتصادی خود با حجم عظیم ذخیره ارزی بیش از ۳ تریلیون دلاری، تجارت سالانه کالایی بیش از ۵ تریلیون دلاری و توان خدمات فنی و مهندسی تأکید داشته‌اند. ضرب المثل جالبی هم در ادبيات چینی‌ها با این مضمون وجود دارد: «وقتی همه هیزم به آتش بریزند، شعله‌ها ارتفاع بالاتری می‌گیرند.»

نمایشگاه بین المللی واردات چین به دنیا این پیام را می‌دهد که این کشور نه تنها مایل به فروش است، بلکه مایل به خرید محصولات و خدمات از جهان است. سهم واردات چین در تجارت خارجی ۴.۵۴ تریلیون دلاری نه ماه نخست سال ۲۰۲۴ این کشور ۴۲ درصد بوده است و در این خصوص، هرکشوری در نمایشگاه بین المللی واردات چین می‌تواند ظرفیت ارائه کالا و خدمات خود به بازار چین را مورد سنجش قرار دهد.

 ایران و نمایشگاه واردات چین

همکاری نمایشگاهی، یکی از پیشنهادهای ثابت طرف چینی به کشورمان بدون هیچگونه ملاحظه تحریمی در این سال‌ها بوده است. به نظر می‌رسد که سهم بردن از کیک رشد و توسعه چینی، ابتکاری مجزا از سوی ایران را طلب می‌کند و محدود کردن مناسبات دو کشور به صادرات سنتی (صادرات پای مرغ، میگو، زعفران یا صنایع دستی) و یا حتی فروش نفت یکی از ابتدایی‌ترین روندها در تعاملات آتی دو کشور ‌باشد. در واقع، لازم است از فرصت این نمایشگاه برای افزایش کیفیت و تنوع سبد صادراتی کشورمان با عرضه کالاهای دانش بنیان و خدمات جدید و پیوند زنجیره‌های تأمین دو کشور بهره برد.

تداوم رشد و توسعه اقتصادی چین و سرمایه‌گذاری‌های داخلی و حتی خارجی این کشور نیازمند واردات کالا، تجهیزات و خدمات از تمامی نقاط دنیا است. برآوردها نشان می دهد که چین در ۱۵ سال آتی به ۳۰ تریلیون دلار کالا و ۱۰ تریلیون دلار خدمات نیاز خواهد داشت؛ منطقی است که تعاملات تجاری دو کشور و به ویژه صادرات ایران به چین در یک چارچوب قاعده‌مندتر برای سهم بری بیشتر از این ارقام قابل‌توجه خیز بردارد.