نیروهای مسلح جمهوری خلق چین موسوم به ارتش آزادیبخش خلق  PLA در روز 3 سپتامبر 2025  (12 شهریور 1404) و طی مراسم رژه نظامی در میدان «تیان‌آنمن» پکن، به مناسبت هشتادمین سالگرد پیروزی بر ژاپن در جنگ جهانی دوم، چین نسل جدیدی از سلاح‌ها را در تمامی حوزه‌های جنگی، از سلاح‌های سبک تا تجهیزات هسته‌ای، رونمایی کرد. چین در اقدامی بی‌سابقه و بر خلاف خط مشی قبلی خود، در این رژه نظامی خیره‌کننده انواع  تسلیحات در زرادخانه رو به رشد خود از تفنگ‌های تهاجمی جدید تا هواپیماهای استیلث  نسل پنجمی را به نمایش گذاشت. در این رژه نه تنها جدیدترین تجهیزات زمینی، هوایی و دریایی چین معرفی شد، بلکه پیام واضحی از قدرت نظامی این کشور در سطح جهانی به خصوص خطاب به آمریکا ارسال شد. دونالد ترامپ رئیس‌جمهور آمریکا همزمان با برگزاری مراسم رژه روز پیروزی در پکن و حضور پوتین و کیم جونگ اون نوشت: «لطفاً گرم‌ترین درودهای من را به ولادیمیر پوتین و کیم جونگ اون، در حالی که علیه ایالات متحده آمریکا توطئه می‌کنید، برسانید»!

بخش موشکی

چین در این رژه بزرگ برای نخستین بار از قدرت استراتژیک زمینی، دریایی و هوایی خود به‌عنوان «سه‌گانه هسته‌ای» Nuclear Triad رونمایی کرد. پکن همزمان توانمندی‌های هسته‌ای خود در سه حوزه زمینی، دریایی و هوایی را با رونمایی از موشک‌های چینگ‌لی -۱ پرتاب‌شونده از بمب‌افکن استراتژیک اچ 6، موشک‌های بالستیک قاره‌پیمای  هسته‌ای زیردریایی پرتاب (SLBM) جولانگ -۳، شلیک‌شونده از زیردریایی‌‌های هسته‌ای، و همچنین موشک‌های قاره‌پیمای زمین پایه دونگ‌فنگ -۶۱ و دونگ‌فنگ -۳۱ را به‌طور همزمان به نمایش گذاشت. موشک جولانگ -3 با برد گزارش شده حدود 10000 کیلومتر، به زیردریایی‌های هسته‌ای اجازه می‌دهد تا با عملیات در نزدیکی سواحل چین، اهدافی را در سراسر جهان هدف قرار دهند و نیاز به ورود به اقیانوس‌های آزاد را که در آنجا آسیب‌پذیرتر هستند، از بین می‌برد. در این مراسم، علاوه بر موشک‌های بالستیک قاره‌پیما با فناوری‌های پیشرفته، سامانه‌های موشکی متحرک نیز به نمایش گذاشته شد که قابلیت بالایی در جابه‌جایی سریع و افزایش قدرت مانور نیروهای هسته‌ای چین ایجاد می‌کنند.

در این رژه همچنین موشک بالستیک قاره پیمای  DF-5C معرفی شد که با سوخت مایع جدید دارای برد تخمینی بیش از 20000 کیلومتر است و به طور بالقوه دوربردترین موشک جهان محسوب می‌شود. برخلاف مدل‌های قدیمی‌تر که به مراحل آماده‌سازی طولانی قبل از پرتاب نیاز داشتند، DF-5C در سه بخش ماژولار حمل می‌شود تا زمان آماده‌سازی کاهش یابد. این موشک می‌تواند با سرعت‌های بسیار بالا، احتمالاً ده‌ها برابر سرعت صوت، پرواز کند.کارشناسان معتقدند این موشک می‌تواند چندین کلاهک را حمل کند که قادر به اصابت به اهداف مختلف، همچنین طعمه‌ها و ابزارهای کمکی برای عبور از پدافند هستند. این ویژگی رهگیری آن را دشوارتر می‌کند. سامانه‌های هدایت آن ترکیبی از مسیریابی اینرسی، ردیابی نجومی و منظومه ماهواره‌ای بومی بیدو چین است که به DF-5C خطای دایره‌ای احتمالی در حد ده‌ها متر می‌دهد که دقتی غیرمعمول برای یک موشک بالستیک قاره‌پیما با چنین برد جهانی است.

از دیگر دستاوردهای نظامی چین که در این رژه بزرگ به نمایش درآمد موشک‌های هایپرسونیک سری YJ بود. ارتش چین در این رژه از چهار موشک ضدکشتی جدید از سری YJ به نام‌های YJ-15، YJ-17، YJ-19 و YJ-20 رونمایی کرد که هر کدام نشان‌دهنده یک مسیر فناوری متفاوت در تلاش پکن برای دستیابی به قابلیت‌های حمله هایپرسونیک هستند. موشک YJ-15 کوچک‌ترین عضو در این گروه به نظر می‌رسید و شبیه به موشک فراصوت YJ-12 بود که یک دهه پیش معرفی شد. این موشک با طراحی چهار ورودی هوا در محور تقارن، احتمالاً به پرواز فراصوت می‌رسد و گزینه‌ای جمع‌وجورتر برای پرتاب از کشتی یا هواپیما محسوب می‌شود. موشک YJ-17 اما از یک کلاهک تخت و پیکربندی «موج سوار» (Waverider) با نیروی پیشران اولیه و پرواز گلاید استفاده می‌کند که ویژگی بارز سلاح‌های فراصوت است. این موشک برای انجام مانورهای جانبی و طولی تیز در اتمسفر طراحی شده است و انتظار می‌رود رهگیری آن توسط سامانه‌های دفاع موشکی را دشوار کند. پروفایل گلاید فراصوت آن شبیه به فناوری‌هایی است که پیش‌تر در موشک میان‌برد DF-17 به نمایش گذاشته شده است و به پکن یک گزینه ضربتی ضدکشتی قابل اطمینان علیه ناوگان‌هایی با پدافند سنگین می‌دهد. موشک YJ-19 با پیکربندی اسکرم جت با تنفس هوا، متمایز است. این موشک با ورودی هوای شکمی خود، احتمالاً قادر است پرواز فراصوت پایدار را با سرعت 10 ماخ یا بیشتر حفظ کند، که به آن برد و انعطاف پذیری بیشتری نسبت به سامانه های بوست-گلاید می‌دهد. موشک YJ-20 که بزرگ‌ترین عضو در این دسته است، از یک پیکربندی مخروطی دوتایی مشابه با برخی موشک‌های بالستیک استفاده می‌کند. این موشک احتمالاً حملات نهایی تقریباً عمودی را روی اهداف سطحی مانند ناوهای هواپیمابر انجام می‌دهد و انرژی جنبشی خالص را با پتانسیل نفوذ بالا ترکیب می‌کند. اندازه آن نشان می‌دهد که می‌تواند از بمب‌افکن‌های سنگین یا ناوهای جنگی بزرگ پرتاب شود، که به نیروی دریایی ارتش چین یک ابزار ضربه دریایی دوربرد برای دور زدن پدافندهای موشکی سنتی می‌دهد. این سلاح‌ها می‌توانند از ناوشکن‌هایی مانند تایپ 052D و تایپ 055، زیردریایی‌ها، یا پلتفرم‌های هوایی، از جمله بمب افکن H-6 پرتاب شوند.

نمایش موشکی در این رژه بزرگ با ارائه موشک‌هایYJ-21 ،DF-17  و DF-26D ادامه یافت؛ سه سامانه ضربتی هایپرسونیک که برای مأموریت‌های مختلف طراحی شده‌اند. موشک YJ-21 که اولین بار در نمایشگاه هوایی چین در سال 2022 دیده شد، یک موشک بالستیک ضدکشتی هایپرسونیک است که می‌تواند از ناوشکن‌های تایپ 055 و بمب‌افکن‌های H-6K پرتاب شود. با سرعت‌های گزارش شده بین 6 تا 10 ماخ و برد 1500 کیلومتر، YJ-21 به چین یک پلتفرم چندمنظوره می‌دهد که قادر است اهداف باارزش مانند ناوهای هواپیمابر یا تأسیسات زمینی را با هشدار بسیار کم مورد حمله قرار دهد. موشک DF-17 که اولین بار در سال 2019 ظاهر شد، یک نمونه سوخت جامد و متحرک جاده‌ای است که حامل وسیله نقلیه گلاید هایپرسونیک DF-ZF است. این موشک با برد عملیاتی بین 1800 تا 2500 کیلومتر، برای نفوذ به پدافندهای موشکی از طریق مانورهای غیرقابل پیش‌بینی با سرعت 5 تا 10 ماخ طراحی شده است. نوع جدیدی از موشک بالستیک میان برد DF-26 به نام DF-26D، نیز رونمایی شد. این موشک که «قاتل گوام» لقب گرفته است، طبق گزارش‌ها می‌تواند به برد 5000 کیلومتر برسد و تأسیسات آمریکا در جزیره گوام را در تیررس قرار دهد. گمان می‌رود که DF-26D قابلیت‌های هایپرسونیک را در خود جای داده باشد، که آن را قادر به حملات هسته‌ای و متعارف علیه اهداف زمینی و دریایی می‌کند. نام‌گذاری آن به عنوان یک موشک بالستیک ضدکشتی نشان‌دهنده نقش اصلی آن در هدف قرار دادن دارایی‌های دریایی آمریکا فراتر از اولین زنجیره جزیره‌ای با مانورپذیری پیشرفته برای فرار از پدافندهای موشکی است.

ارتش چین در این رژه بزرگ همچنین موشک CJ-1000 را به نمایش گذاشت، یک موشک کروز هایپرسونیک دوربرد که به گفته تحلیلگران می‌تواند شکاف بین سامانه‌های ضربتی میان برد و قاره‌پیما را پر کند. اگرچه مشخصات رسمی آن محدود است، اما گمان می‌رود که CJ-1000 شباهت‌های طراحی با DF-100 داشته باشد که در سال 2019 رونمایی شد و بردی در حدود چندین هزار کیلومتر برای آن تخمین زده می‌شود. برخلاف سامانه‌های هایپرسونیک بوست-گلاید، انتظار می‌رود موشک‌های کروز مانند CJ-1000 از نیروی محرکه پایدار پیشرانه اسکرم جت استفاده کنند، که امکان پرواز طولانی مدت در اتمسفر و مانورپذیری بیشتر را فراهم می‌کند و پتانسیل مانورهای گریز در بردهای نزدیک به بین قاره‌ای را دارد. موشک CJ-1000 با ارائه یک گزینه ضربتی پرسرعت و قابل بقا، که می‌تواند از پلتفرم‌های هوایی، دریایی یا زمینی پرتاب شود، زرادخانه هایپرسونیک رو به رشد چین را بیشتر متنوع می‌سازد.

در بخش سامانه‌های پدافند هوایی و ضد موشکی شش سامانه اصلی، شامل HQ-11، HQ-20، HQ-22A، HQ-9C، HQ-19 و HQ-29 به طور جمعی ظاهر شدند، که نشان‌دهنده تلاش پکن برای کاهش فاصله با قابلیت‌های دفاع موشکی آمریکا و روسیه است. سامانه HQ-11، که برای صادرات به نام FM-3000 نیز شناخته می‌شود، یک سلاح دفاعی متحرک است. این سامانه برای رهگیری هواپیما، هلیکوپتر، پهپاد و موشک‌های هدایت‌شونده طراحی شده است. این سامانه از موشک‌های پرتاب عمودی و یک سامانه تسلیحاتی نزدیک (CIWS) به طور همزمان استفاده می‌کند. با پوشش درگیری 30 کیلومتری علیه هواپیما و 20 کیلومتری علیه موشک‌ها، این سامانه پوشش کوتاه‌برد تا میان‌برد را برای واحدهای مستقر در خط مقدم یا تأسیسات حیاتی فراهم می‌کند. سامانه HQ-20 که برای اولین بار به صورت عمومی نمایش داده شد، به صورت یک خودروی کشنده -بلند کننده - پرتابگر چرخ دار TEL ظاهر شد که حداقل هشت رهگیر را حمل می‌کند. معماری آن شبیه یک HQ-9 در مقیاس کوچک‌تر است، که برای استقرار سریع و حمل رهگیرهای بیشتر بهینه‌سازی شده است. نقش آن پوشش میان‌رده در نظر گرفته می‌شود، که حد فاصل بین دفاع نقطه‌ای و آتشبارهای دوربرد را پر می‌کند. سامانه HQ-22A، نوعی از سامانه میان‌برد تا دوربرد HQ-22، پوشش را به 170 کیلومتر افزایش می‌دهد و هواپیما، موشک و پهپاد را در ارتفاعات بالاتر هدف قرار می‌دهد.

سامانه HQ-9C جدیدترین نمونه از خانواده سامانه‌های سطح به هوای دوربرد چین است که از سامانه S-300 روسیه الهام گرفته شده است. در مقایسه با نسخه‌های قبلی، HQ-9C از موشک‌های باریک‌تر در یک پیکربندی «هشت موشک در هر پرتابگر» استفاده می‌کند. این ویژگی امکان حمل رهگیرهای بیشتر در هر آتشبار را فراهم می‌کند و توانایی آن را برای انجام هر دو عملیات دفاع هوایی سنتی و دفاع موشکی بالستیک محدود در ارتفاعات پایین افزایش می‌دهد. HQ-9C با بردی بیش از 250 کیلومتر، ستون فقرات دفاع هوایی استراتژیک چین است. در بالاترین سطح، سامانه‌های HQ-19 و HQ-29 دسترسی چین را به دفاع موشکی بالستیک و عملیات ضدماهواره گسترش می‌دهند. در مقایسه با نقش سامانه THAAD آمریکا، HQ-19 می‌تواند از یک کلاهک رهگیر «اصابتگر» (hit-to-kill) برای درگیری با موشک‌های بالستیک میان‌برد تا برد 200 کیلومتر استفاده کند. سامانه HQ-29 با هدف قرار دادن موشک‌های بالستیک در فاز میانی پرواز و خارج از اتمسفر، این قابلیت را فراتر می‌برد، که توانایی‌ای مشابه با رهگیر SM-3 نیروی دریایی آمریکا است. موشک HQ-29 که بزرگ‌تر و سنگین‌تر از HQ-19 است، دو عدد در هر وسیله نقلیه پرتابگر حمل می‌شود که برای تحرک روی یک شاسی شش محوره سوار شده‌اند.

بخش هوایی

در بخش هوایی رژه بزرگ چین، جنگنده J-20S که در این رژه رونمایی شد، اولین جنگنده رادارگریز نسل پنجم دو سرنشین در جهان است. برخلاف جنگنده‌های دو سرنشین قبلی که عمدتاً برای آموزش یا عملیات تسلیحاتی استفاده می‌شدند، صندلی دوم در J-20S برای گسترش چشمگیر نقش جنگی این جت طراحی شده است. این جنگنده برای همکاری بین خلبان و پهپادها طراحی شده است. خلبان در صندلی عقب می‌تواند گروه‌های پهپادی را برای انجام حملات مدیریت کند، در حالی که خلبان جلویی بر پرواز هواپیما تمرکز دارد. یک نسخه ارتقاء یافته دیگر به نام J-20A نیز برای اولین بار در رژه حضور داشت. با وجود شباهت ظاهری به J-20 اصلی، اصلاحات ظریف نشان‌دهنده بهبودهای قابل توجهی است. کارشناسان به تغییرات اطراف کابین و بدنه اشاره کردند که مقاومت هوا را کاهش و کارایی را در سرعت‌های فراصوت افزایش می‌دهد، و عملکرد کلی جت را تقویت می‌کند.

جنگنده J-35 که برای اولین بار به صورت عمومی نمایش داده شد، ورود رسمی چین به عصر نسل پنجم برای جنگنده‌های ناوپایه را رقم می‌زند. این جت جنگنده رادارگریز که برای پرتاب با منجنیق و عملیات روی عرشه ناو طراحی شده است، به طور قابل‌توجهی قابلیت حمله ناوهای هواپیمابر چین، به ویژه ناوهواپیمابرجدید فوجیان، را افزایش می‌دهد.کارشناسان بر پروفایل آیرودینامیکی مناسب و شکل رادارگریز آن تأکید کردند که نشان‌دهنده ویژگی‌های پنهان‌کاری قابل مقایسه با طرح‌های پیشرو در آمریکا است. جنگنده نسل پنحمی جی -35 با شعاع رزمی گسترده، موشک‌های پیشرفته و یکپارچگی قوی با جنگ الکترونیک، به گروه‌های ناو هواپیمابر امکان می‌دهد تا قدرت خود را به طور مؤثرتری علیه اهداف دریایی و زمینی به نمایش بگذارند.

هواپیمای آواکس KJ-600 پس از مدت‌ها انتظار سرانجام رونمایی شد و نشان‌دهنده یک جهش بزرگ در قابلیت‌های هوانوردی دریایی چین است. این هواپیما که به عنوان یک هواپیمای هشدار زودهنگام بال ثابت و ناوپایه طراحی شده، قطعه گمشده ساختار گروه ضربتی ناو هواپیمابر چین به شمار می‌رود و قابلیت‌های کشف و فرماندهی را بهبود می‌بخشد. برخلاف هواگردهایی که به طور سنتی برای این نقش استفاده می شوند، KJ-600 رادارهای بزرگ‌تری حمل می‌کند. استقامت پروازی طولانی‌تر آن به این هواپیما اجازه می‌دهد تا موشک‌های کروز در ارتفاع پایین و تهدیدات دوردست را فراتر از برد حسگرهای مستقر در کشتی، ردیابی کند. این قابلیت به گروه‌های ناو هواپیمابر اجازه می‌دهد تا هواپیماها یا موشک‌های دشمن را قبل از اینکه وارد برد حمله شوند، شناسایی، ردیابی و با آنها مقابله کنند.

همچنین در این رژه بزرگ، هواپیمای Y-20B، یک نسخه جدید از هواپیمای ترابری سنگین چین، به نمایش درآمد که به پیشرانه‌های تولید داخل مجهز شده بود. این ارتقاء نقطه عطفی برای صنعت هوانوردی چین محسوب می‌شود، چرا که وابستگی به پیشرانه‌های خارجی را کاهش داده و به افزایش برد، ظرفیت حمل بار و سرعت منجر می‌شود. با قابلیت ترابری هوایی در فواصل طولانی، Y-20B می‌تواند به سرعت نیرو، تجهیزات و تدارکات را در سراسر میدان های نبرد جابجا کند و توانایی چین را برای انجام عملیات استراتژیک و همچنین مأموریت‌های بشردوستانه تقویت کند. تطبیق‌پذیری آن پیش از این در عملیات‌های امدادی بین‌المللی و شرایط اضطراری داخلی اثبات شده است.

بمب‌افکن H-6J، یک نسخه دریایی از بمب افکن قدیمی H-6، به عنوان بخشی از نیروی ضربت دریایی نیروی دریایی چین به نمایش گذاشته شد. این هواپیما که از H-6K توسعه یافته، شامل پیشرانه‌های ارتقاء یافته، سامانه‌های اویونیک و تقویت‌های بدنه برای افزایش برد و ظرفیت حمل بار است. برجسته‌ترین سلاح آن موشک کروز فراصوت ضدکشتی YJ-12 است که قادر به تهدید شناورهای سطحی بزرگ، از جمله ناوهای هواپیمابر است. هواپیمای H-6J با قابلیت حمل حداکثر شش موشک، توانایی چین را برای انجام حملات از فاصله ایمن در دریا به شدت افزایش می‌دهد. با جایگزینی بمب‌افکن‌های قدیمی H-6G، بمب‌افکن H-6J قابلیت حمله دوربرد نیروی دریایی را مدرن‌سازی می‌کند. تحلیلگران می‌گویند مداومت پروازی طولانی، حسگرهای مدرن و تسلیحات سنگین ضدکشتی آن را به یک پلتفرم محوری برای اجرای استراتژی ضد دسترسی/ محدودسازی منطقه‌ای چین در اقیانوس آرام غربی تبدیل می‌کند.

در بخش هوایی، در مرکز نمایش هوایی رژه بزرگ چین، پهپاد رادارگریز GJ-11 قرار داشت، که با طراحی بال پرنده بدون دم و محفظه‌های داخلی تسلیحات شناخته می‌شود. شبکه دولتی چین (CCTV) اخیراً پهپادی را در حال پرواز در کنار یک جنگنده پنهان کار J-20 به نمایش گذاشت، که نشان‌دهنده استفاده چین از مفهوم «لویال وینگمن» است. این پهپادها به عنوان اسکورت مسلح، طعمه و منابع اطلاعاتی عمل می‌کنند. آنها به افزایش برد و بهبود ایمنی جت‌های سرنشین‌دار کمک می‌کنند."دنگ شوای" طراح ارشد این پهپاد، GJ-11 را به عنوان «یک حسگر و یک انبار مهمات» توصیف کرد که با پرواز در کنار خلبانان، مانند یک محافظ مسلح از آنها پشتیبانی می‌کند. چین همچنین از پهپادهایی رونمایی کرد که برای نبردهای هوایی طراحی شده و «پهپادهای برتری هوایی» نامیده می‌شوند. برخلاف مدل‌های قبلی که بر حملات زمینی تمرکز داشتند، این هواگردها بر رادارگریزی، مانورپذیری و خودمختاری تأکید دارند.

یک بالگرد بدون سرنشین جدید نیز به نمایش گذاشته شد که برای استقرار روی ناوچه‌ها، ناوشکن‌ها و ناوهای هواپیمابر طراحی شده است. این بالگردها می‌توانند عملیات شناسایی، جنگ ضدزیردریایی، جستجو و نجات و نظارت الکترونیکی را بدون به خطر انداختن خدمه انسانی انجام دهند. از آنجایی که این هواگردها خلبان ندارند، می‌توانند مأموریت‌های طولانی‌تری را انجام داده و در تعداد بیشتری نسبت به بالگردهای دریایی سنتی مستقر شوند. اندازه کوچک و تطبیق‌پذیری، آنها را برای عملیات دریایی توزیع شده مناسب می‌سازد و به عنوان افزایش‌دهنده قدرت برای ناوگان‌های سطحی عمل می‌کنند. تحلیلگران می‌گویند ورود آنها بر تمرکز نیروی دریایی چین بر گسترش برد نظارت و حمله به فراتر از خطوط ساحلی خود تأکید دارد.

بخش دریایی

در بخش دریایی، یکی از مورد توجه‌ترین رونمایی‌های این رژه، سلاح لیزری ناوپایه LY-1 بود، که اولین سامانه انرژی هدایت شده در زرادخانه نیروی دریایی چین است که به صورت عمومی تأیید شد. رونمایی از آن نقطه عطفی در تکامل دفاع ناوگان است؛ جایی که لیزرها، که زمانی محدود به بردهای آزمایشی بودند، اکنون به عنوان دارایی‌های عملیاتی روی ناوهای جنگی قرار می‌گیرند. سلاح LY-1 در یک سامانه دفاعی چند لایه قرار می‌گیرد، که شامل رهگیر دوربرد HHQ-9C، موشک میان‌برد HQ-16C و رهگیرهای دفاع نقطه‌ای نزدیک است. این چهار نوع سلاح، محافظت چندلایه در برابر موشک‌های بالستیک، موشک‌های کروز، پهپادها و دیگر تهدیدات هوایی فراهم می‌کنند. نقش LY-1 در این معماری دفاعی متمایز است: به جای تکیه بر رهگیرهای جنبشی، این سلاح لیزری از انرژی متمرکز برای سوزاندن یا کور کردن سلاح های ورودی با سرعت نور استفاده می‌کند.آرایش‌های پدافند هوایی به نمایش گذاشته شده، بر یک تلاش موازی در زمین تأکید داشتند: ایجاد یک شبکه جامع ضدهوایی و ضدبالستیک.

رژه چین همچنین شامل سامانه‌های رزمی دریایی بدون سرنشین بود، از جمله وسایل نقلیه زیرآبی بدون سرنشین، شناورهای سطحی و سامانه‌های مین‌گذاری. وسایل نقلیه زیرآبی بدون سرنشین شبیه زیردریایی‌های کوچک بودند و می‌توانند برای نظارت، شکار مین و جنگ ضدزیردریایی استفاده شوند. هزینه پایین و توانایی آنها برای عملیات، بدون به خطر انداختن خدمه، این وسایل نقلیه را به ابزارهایی جذاب برای عملیات محاصره تبدیل می‌کند.

در زمینه سلاح‌های زیرآبی سه نوع اژدر  به نمایش گذاشته شد: سبک، سنگین و مجهز به راکت، به همراه نسل جدیدی از مین‌های دریایی هوشمند. اژدرهای سبک برای آب‌های ساحلی کم عمق طراحی شده‌اند، در حالی که اژدرهای سنگین ناوهای بزرگ را در عمق‌های بیشتر هدف قرار می‌دهند. مدل مجهز به راکت، فناوری موشک و اژدر را برای تعقیب زیردریایی‌های هسته‌ای با حرکت سریع ترکیب می‌کند. مین هوشمند جدید برای شناسایی و حمله مستقل به اهداف تعیین شده ساخته شده و به عنوان یک سلاح محاصره پیشرفته عمل می‌کند.

بخش زمینی

در بخش زمینی، ارتش چین خودروهای رباتیک با طراحی‌های مختلف از جمله پلتفرم‌های شنی دار، چرخ دار و چهارپا را به نمایش گذاشت. این سامانه‌ها به مسلسل، راکت‌انداز و حسگر مسلح بودند، که نشان‌دهنده نقش آنها در شناسایی، حمله و پشتیبانی آتش است. توانایی آنها برای عملیات مستقل در شرایط خطرناک می‌تواند تلفات انسانی را در نبردهای شهری یا آبی-خاکی کاهش دهد. حضور آنها در آرایش رژه نشان می‌دهد که ارتش چین به مرحله بلوغ در توسعه هماهنگی بین محصولات سرنشین دار-بدون سرنشین برای عملیات زمینی رسیده است.

چین همچنین از سه خودروی زرهی جدید یعنی  تانک اصلی میدان نبرد تایپ 99B، تانک سبک جدید تایپ 100 و خودروی جنگی پیاده نظام تایپ 100 رونمایی کرد. این خودروهای زرهی که یک آرایش تهاجم زمینی پیشرو را تشکیل می‌دهند، نماد جهشی رو به جلو در تلاش چین برای رسیدن به یک جنگ زمینی شبکه محور و کاملاً دیجیتالی هستند. تانک سبک تایپ 100 احتمالاً اولین تانک نسل چهارم چین است، طبقه‌بندی‌ای که به سامانه‌های حفاظت فعال پیشرفته، تحرک بالا و یکپارچگی با شبکه‌های داده‌های لحظه‌ای میدان نبرد اشاره دارد. برخلاف تانک‌های قدیمی‌تر با زره ضخیم‌تر و توپ‌های بزرگ‌تر، تایپ 100 از رهگیرهای دفاع فعال، حسگرهای فوتوالکتریک و ایستگاه‌های تسلیحاتی کنترل از راه دور برای مقابله با تهدیداتی مانند موشک‌های ضدتانک و پهپادهای مدرن استفاده می‌کند که اغلب از نقاط ضعف در قسمت بالایی خودروهای زرهی بهره می‌برند. این تانک احتمالاً به یک توپ 130 میلی‌متری بدون خان مجهز است. تایپ 99B نیز نسخه جدیدتری از تایپ99A  است و همچنان دارای توپ 125 میلی‌متری بدون خان و سامانه‌های کنترل آتش مدرن است. خودرو جنگی پیاده نظام تایپ 100 یک ویژگی جدید دارد: این محصول می‌تواند پهپادهای شناسایی را از قسمت عقب خود پرتاب کند، که به افزایش آگاهی موقعیتی کمک می‌کند و می‌تواند گزینه‌های ضربتی را در برابر کمین‌ها فراهم کند. اپراتورهای داخل این خودروهای زرهی از عینک‌های واقعیت افزوده استفاده می‌کنند که به آنها یک دید 360 درجه می‌دهد و کمک می‌کند تا در نبرد سریع تر واکنش نشان دهند.

ارتش چین همچنین در این رژه بزرگ از PHL-16، که در داخل به نام PCL-191 شناخته می‌شود، رونمایی کرد؛ یک راکت‌انداز چندگانه دوربرد ماژولار که تحلیلگران اغلب آن را با سامانه هیمارس (HIMARS) ساخت آمریکا مقایسه می‌کنند. این سامانه که روی یک شاسی چرخ دار 8×8 سوار است، می‌تواند انواع راکت‌های هدایت‌شونده و موشک‌های بالستیک تاکتیکی را شلیک کند، و برد حمله را بسته به نوع مهمات، از ده‌ها کیلومتر به بیش از 350 کیلومتر افزایش دهد. در این رژه، دو نوع از این سامانه به نمایش گذاشته شد که نشان‌دهنده تطبیق‌پذیری آن و سازگاری با انواع مختلف مهمات است. غلاف‌های پرتاب ماژولار PCL-191 می‌توانند برای حمل 10 راکت 300 میلی‌متری یا هشت راکت 370 میلی‌متری  جایگزین شوند، که هر یک به سامانه‌های هدایت ماهواره‌ای و اینرسی مجهز هستند.

در زمینه تسلیحات سبک نیز یکی از اولین سلاح‌هایی که به نمایش گذاشته شد، تفنگ تهاجمی بهبود یافته QBZ-191 بود؛ سلاح خدمتی نسل بعدی چین که برای جایگزینی QBZ-95 طراحی شده است. این تفنگ، که بخشی از خانواده سلاح‌های سبک Type 20 محسوب می‌شود، از مهمات بومی 42×5.8 میلی‌متری استفاده می‌کند که با برد موثر 800 متر، از بسیاری از همتایان 5.56 میلی‌متری ناتو برد بیشتری دارد. با تجهیز به ریل پیکاتینی در طول سلاح، این تفنگ می‌تواند انواع دوربین‌های تلسکوپی، فروسرخ یا دید در شب را روی خود نصب کند و دقت تیراندازی را در شرایط نور کم یا محیط‌های پیچیده به شکل چشمگیری افزایش دهد.

سلاح‌های ضد پهپادی

یکی از برجسته‌ترین بخش‌های این رژه تأکید فزاینده چین بر جنگ ضدپهپادی را برجسته کرد، حوزه‌ای که به طور فزاینده‌ای در نبردهای مدرن اهمیت پیدا کرده است. در این بخش سه دسته متمایز از سامانه‌های ضدپهپاد به نمایش درآمد: مجموعه‌های موشکی و توپخانه‌ای، سلاح‌های لیزری پرانرژی و سامانه‌های مایکروویو پرقدرت.کارشناسان چینی این سه سامانه را به عنوان «مثلث آهنین» توصیف کردند که برای ارائه گزینه‌های «نابودی سخت» و «نابودی نرم» علیه تمام طیف تهدیدات هوایی بدون سرنشین طراحی شده است. در سطح تاکتیکی، سامانه‌های موشکی و توپخانه‌ای همچنان آشناترین عنصر هستند. این وسایل نقلیه که ترکیبی از موشک‌های دقیق هدایت شونده برای درگیری‌های دوربرد با توپ‌های ضدهوایی شلیک سریع برای دفاع در برابر حملات اشباع هستند، با رادار و حسگرهای الکترو-اپتیکی برای ردیابی، طبقه‌بندی و خنثی کردن اهداف پیکربندی شده اند. سامانه‌های لیزری پرانرژی این ابزارهای دفاعی جنبشی را تکمیل می‌کنند. برخلاف موشک‌ها یا گلوله‌ها، لیزر می‌تواند با سرعت نور و تقریباً بدون تأخیر زمانی بین شناسایی و رهگیری، با اهداف درگیر شود. با متمرکز کردن انرژی روی بدنه یا حسگرهای پهپاد، لیزرها می‌توانند در عرض چند ثانیه اجزای ساختاری را بسوزانند یا محموله‌های اپتیکی را کور کنند. سلاح‌های مایکروویو پرقدرت (HPM) این مفهوم را فراتر می‌برند. به جای تمرکز بر یک هدف واحد، پرتوهای مایکروویو می‌توانند یک منطقه را با انرژی الکترومغناطیسی پوشش دهند و به طور همزمان مدارهای الکترونیکی چندین پهپاد را بسوزانند. این ویژگی باعث می‌شود که سامانه‌های HPM به ویژه در برابر تاکتیک‌های تهاجم گروهی مؤثر باشند، که در آن ده‌ها پهپاد ارزان قیمت به صورت انبوه برای اشباع پدافندها مستقر می‌شوند. برخلاف لیزرها که به ردیابی ثابت هر هدف نیاز دارند، مایکروویوها اثرات منطقه‌ای دارند و کل آرایش‌های پهپادی را به طور همزمان غیرفعال می‌کنند.